środa, 13 sierpnia 2014

O Captain! My Captain!

O Captain! my Captain! our fearful trip is done

Niby nie myślisz o kimś na co dzień, niby nic cię z nim nie łączy, a jego odejście jednak zostawia chłód w sercu. Bo raz, że dobry aktor, dwa, że nawet nie miało się pojęcia o jego walce z depresją. Zdajesz sobie boleśnie sprawę, że to cholerstwo może zabić i jest nie mniej realnym zagrożeniem dla ciała i duszy niż rak. I można być bogatym, zdolnym, kochanym, kochającym, a nawet uwielbianym i szanowanym i mimo wszystko przegrać z własnymi demonami. I ciężko pomyśleć, że ktoś, kto wykonał tyle dobrej aktorskiej roboty i uszczęśliwił tym tylu ludzi w ostatnich chwilach czuł, że jest sam. Masz świadomość, że to, co robił, miało większy lub mniejszy wpływ nie tylko na ciebie. Że tysiące dzieciaków tak jak ty śmiało się na "Pani Doubtfire" i niemal robiło pod siebie ze strachu na "Jumanji". A potem, jak te dzieci podrosły, płakały na "Patch Adams" i "Buntowniku z wyboru".
A w końcu przyszło do ciebie "Stowarzyszenie Umarłych Poetów" i zmieniło twoje życie.
(Tak, Mamo, to przez ten film jestem humanem, a nie przyszłym lekarzem. Przepraszam.)
Ja wiem, rola to rola i trudno ją całkiem utożsamiać z aktorem. Jednak skoro aktorstwo polega na podkładaniu pod postać samego siebie, swoich emocji i reakcji, to czuję się usprawiedliwiona częściowo utożsamiając Williamsa z profesorem Keatingiem.
Keating to mój osobisty mentor. Wśród literacko-filmowych nauczycieli życia jest na pierwszym miejscu. (Dzięki Bogu, mam też jego odpowiednik w rzeczywistości. I każdemu życzę, żeby kogoś takiego miał.)
Williams dał postaci Keatinga życie. Dał uśmiech, ciepło i pasję. Nie wyobrażam sobie nikogo innego w tej roli.
Panie Williams, dziękuję.