Też chciałabym się owinąć, ale kocyk jest malutki.
A tak mi zimno.
Tak zimno.
Tak jałowo.
Tak sucho.
Tak jałowa.
Tak sucha.
Tak zimna.
Taka jestem. Przepraszam, ja nie chcę być piękna; i tak nie jestem. Nie chcę być mądra; i tak nie będę. Ani charyzmatyczna; nikt mnie nie słucha.
Ja tylko chcę być doskonała.
W jednej, wąskiej dziedzinie. Wąziuteńkiej. Cienkiej jak stróżka coli wlewanej do szklanki z rumem.
Pociąg jedzie, długi na szesnaście wagonów.
Znajdę to, co kocham. I niech mnie to zabije.
Ten post jest do dupy. A wiesz dlaczego? Bo, według mojego skromnego zdania, nieprawdziwy. Cholernie. Jesteś piękna, mądra i doskonała. Jesteś doskonała w wspólnym jedzeniu lodów, jesteś doskonała w spacerowaniu z kompletnie świrniętym psem, jesteś doskonała w pokazywaniu się na scenie w kostiumie, w którym wyglądasz jak matka wszystkich artystów. A to, że ten post w swojej "dodupności" jest po prostu wspaniały to inna sprawa :D
OdpowiedzUsuńUwielbiam Cię za tę "matkę wszystkich artystów" <3. Ale po prostu mam przeczucie, że powinnam poświęcić się czemuś całą sobą, rzucić się w pracę nad swoją doskonałością w tworzeniu. A ideałem jako osoba nie jestem. Ale może to i dobrze. Ideały są przecież cholernie nudne, prawda?
UsuńOstatnie zdania tego posta są jak wyrwane z genialnego tekstu piosenki, z pięknego wiersza, z tekstu pisarza, który zmusza nas do myślenia, a my z chęcią do tego przystępujemy. I choć pisałam to już wielokrotnie, napiszę jeszcze raz: pięknie piszesz. Mogę czytać twoje posty parę razy i niezmiennie mi się podobają. Pozdrawiam.
OdpowiedzUsuńDziękuję! Nawet nie wiedziałam, że moje teksty potrafią na kimś zrobić wrażenie.
Usuń